SANATA İZİN
sanata izin şiir kitabı TebDer

27 Gun

27 GÜN                                “İşkenceye”

 

Polis sirenleri önce, gece karanlık

Bot sesleri kalabalık

Kuşatılmış ev, mavi – kırmızı dönen ışık

Çocuklar uyanıveren, karmaşık

Bir telaş koşuşturmalar evin içinde.

Bahçeye açılan kapının önü

“Aç Polis!” “Teslim Ol!”

Omuza basan ayak

Kolu burkan el ve kelepçe ardından

 

Emniyetin zemin katı, soğuk

Hücre bir metre, demir kapı, ayak uzatamadığın

Üstünde bir delik on santim

Yer beton. Tir tir titreten.

Aç, susuz, sigarasız

Dışarıdan bağırtılar, ciğeri patlarcasına ama kim

Neler oluyor? Bu ilk düşüşüm buraya

Açılan kapı birkaç gün sonra

Gelen iki adam iri kıyım

Kollarıma giren ve sürükleyen

Soru yok, konuşma yok

Sesin geldiği yere doğru. İşte orası

“Soyun!” soyundum, donum kaldı.

“Çıkar Ulan!” çıkaramıyorum, utanıyorum.

“Yapmayın Ağabeyler!” “Çıkarsana Ulan!”

Çırılçıplağım.

İki metreden uzun, uçlarından asılı sopa

Sırtımdan iki kolumu kavrayan

Ve askı, sonra öğrendim. Filistin askısı bu

Kollarım mosmor. Hala soru yok

Sonra benim gibi çıplak elektrik teli soyulmuş

“Çocuğun var mı?” “Olmasını istemez misin?”

“Nedir ağabeyler benim suçum?”

“O gece, orada? Her şeyi itiraf et!”

“Yapmadım. Ben değildim.”

İşkence

Ciğerim patlarcasına bağıran benim

Bu defa duyduğum ses benim.

Yirmi yedi gün, her gün böyle

Günler geceler karışmış. Ben kimim?

Bilmiyorum.

Biliyorum ama söylemeyeceğim diyemez insan

Allah’a sığınmaktan başka çare yok

Kabul etmiyorum. Ben değildim.

Asla kabul etmeyeceğim.

 

Çıktıktan sonra, önünden geçerken bile

Dönüp bakamaz insan

Emniyetten yöne. Yaşıyorum.

Anlatan bir arkadaşım. Arkadaşım.

 

                                                             08.05.2011

                                                                TOKAT

FaceBook ta paylaş
Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?
Ücretsiz kaydol